مبانی نظری تحقیق اختلال بدشکلی بدن و فراشناخت

1994). مطالعه ی Cooper and Osman (2007)، نشان داد که افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن از لحاظ کنترل فکر در مورد بدشکلی ظاهر، باورهای مثبت و منفی درباره ی نگرانی نسبت به بدشکلی ظاهر، راهبردهای کنترل فراشناختی، رفتارهای ایمنی نسبت به افکار و تصاویر در مورد بدشکلی ظاهر و عینیت دادن به افکار و تصاویر مربوط به بدشکلی ظاهر خود از افراد گروه شاهد، متفاوت می باشند. تحقیقاتی که در مورد درمان فراشناختی بر روی اختلالات هیجانی انجام شده اند عبارتند از مطالعه ی Wells و همکاران (2012) که با استفاده از مدل فراشناختی بر روی افراد مبتلا به اختلال اختلال وسواسی جبری دریافتند که تمام بیماران در پس آزمون، بهبودی معنی داری را در علایم اختلال وسواسی جبری نشان دادند که این نتایج در 3 و 6 ماه بعد نیز باقی ماندند.در مطالعه ای Ross and Van (2008)، با استفاده از مدل فراشناختی ولز جهت درمان اختلال اختلال وسواسی جبری بر روی گروهی از بیماران ( 6 زن و 6 مرد) و در دامنه ی سنی 21 تا 58 سال دریافتند که در پس آزمون و در 3 و 6 ماه از دوره ی پیگیری 7 بیمار، علایم کامل بهبودی را نشان دادند. مطالعاتی نیز کاربرد موفقیت آمیز مدل فراشناختی را در درمان اختلال اضطراب منتشر و درمان اختلال استرس پس از سانحه نشان داده اند.نظریه و ماهیت درمان فراشناختی افکار مهم نیستند، اما پاسخ شما به این افکار مهم اند. همه، افکار منفی دارند و هرکسی گاهی افکار منفی خود را باور می کند. اما همه دچار اضطراب، افسردگی و ناراحتی هیجانی پایدار و مداوم نمی شوند. پرسش مهم این است: چه چیزی افکار را کنترل کرده و تعیین می کند که آیا فرد می تواند خود را از شر این افکار منفی رها سازد یا این که در دام ناراحتی عمیق و مداوم گرفتار می شود؟فرض کنید که فراشناخت ها مسئول کنترل سالم و ناسالم ذهن هستند. به علاوه، این اثر بر این اصل استوار است که آنچه هیجان ها و نحوه ی کنترل آنها را تعیین می کند، نه «چیستی» افکار فرد (به چه فکر می کند) بلکه چگونگی تفکّر فرد است. تفکر را می توان به اُرکستر بزرگی تشبیه نمود که نوازندگان و آلات موسیقی زیادی در آن حضور دارند. برای تولید یک پیش درآمد قابل قبول، وجود دفتر نُت و رهبر ارکستر ضروری است. فراشناخت به مثابه ی دفتر نُت و رهبر پشت تفکر است.فراشناخت، کاربرد شناخت درباره ی شناخت است. فراشناخت فراورده ها و فرایندهای آگاهی را پایش (نظارت)، کنترل و ارزیابی می کند. برای بسیاری از ما، تجربه ی ناراحتی هیجانی، گذرا و کوتاه مدت است، چون راه های مقابله ی انعطاف پذیر با عقاید منفی ساخته ی ذهنمان (مانند افکار و باورها) را آموخته ایم. رویکرد فراشناختی بر این باور است که افراد به این دلیل در دام ناراحتی هیجانی گرفتار می شوند که فراشناخت های آنها به الگوی خاصی از پاسخدهی به تجربه های درونی منجر می شود که موجب تداوم هیجان منفی و تقویت باورهای منفی می شود. این الگو سندرم شناختی-توجهی خوانده می شود که شامل نگرانی، نشخوار فکری ، توجه تثبیت شده و راهبردهای خودتنظیمی یا رفتارهای مقابله ای ناسازگارانه است. گوشه ای از این الگوی مخرّب را می توان در پاسخ یکی از بیماران مشاهده کرد. از این بیمار پرسیده شد:«مهمترین چیزی که در جریان درمان فراشناختی افسردگی آموختی ، چیست؟» او پاسخ داد: «مشکل اصلی من این نیست که افکار منفی درباره ی خودم دارم، مشکل اصلی نحوه ی پاسخ دهی من به این افکار است، دریافتم که عملکرد من مانند ریختن بنزین روی آتش است. من قبلاً متوجه این فرایند نبودم». این بیمار متوجه شد که پاسخ هایش به افکار منفی خود، ناخواسته به شکل گیری سبک تفکر ناسازگارانه ای منجر شده بود که خود انگاره ی منفی او را تقویت می کرد.درمان فراشناختی بر این اصل استوار است که فراشناخت برای درک نحوه ی عملکرد شناخت و نحوه ی تولید تجربه های هشیارانه ی ما درباره ی خودمان و جهان اطرافمان بسیار مهم است. فراشناخت چیزهایی را که به آن توجه می کنیم و نیز اطلاعاتی را که واردهشیاری ما می شوند، تعیین می کند. همچنین فراشناخت ارزیابی های ما را شکل می دهد و بر انواع راهبردهایی که برای تنظیم افکار و احساساتمان به کار می بریم، اثر می گذارد. فرض بنیادی درمان های شناختی-رفتاری سنتی مانند نظریه ی طرحواره ای بک (بک، 1976-1967) و درمان عقلانی-هیجانی-رفتاری (الیس، 1962 ؛ الیس و هارپر، 1967، 1976) آن است که اختلال یا سوگیری در تفکّر موجب اختلال روانشناختی، می شود. هر دوی این رویکردها بر نقش محوری باورهای ناکارآمد تاکید می نمایند. درمان فراشناختی به عنوان یک اصل کلی با این دیدگاه موافق است و همین امر آن را در زمره ی درمان های شناختی قرار می دهد. با این حال، فرق آن با رویکردهای قبلی در توجه به سبک خاص تفکر و انواع باورهایی است که نظریه های دیگر به عنوان علت اختلال روانشناختی بر آنها تاکید نمی کنند. سبک تفکر مورد تاکید درمان فراشناختی، تحریف های شناختی مانند معیارهای مطلق گرا یا تفکّر سیاه و سفید نیست. سبک مورد توجه درمان فراشناختی، سندرم شناختی-توجه ی (CAS) است که با درگیری افراطی در تفکر کلامی مداوم و مشغولیت ذهنی به شکل نگرانی و نشخوار فکری مشخص می شود. این وضعیت با سوگیری توجهی خاص که در آن توجه فرد بر تهدید متمرکز می شود، همراه است. باورهایی که در درمان فراشناختی حایز اهمیت هستند، شناخت های معمولی مورد توجه در درمان هایی شناختی-رفتاری و عقلانی-هیجانی- رفتاری، درباره ی جهان، خود جسمانی و خود اجتماعی نیستند، بلکه باورهای فرد درباره ی تفکّر (باورهای فراشناختی ) هستند (شفیعی سنگ آتش و همکاران، 1391).رویکرد درمان شناختی-رفتاری سنتی به اختلال روانشناختی بیان می کند که این رویدادها نیستند که موجب مشکلات روانشناختی می شوند، بلکه شیوهی تفسیر این رویدادها باعث بروز مشکلات می شود. درمان شناختی-رفتاری با معانی که افراد به تجربه های خود نسبت می دهند، سروکار دارد. این دیدگاه فرض می نماید که مشکلات روانشناختی نتیجه ی نگرش های تحریف شده و نادرست فرد نسبت به خود و جهان است. از این رو درمان شناختی-رفتاری به تغییر محتوای افکار و باور شخص درباره ی درست بودن این محتوا می پردازد. در مقابل، درمان فراشناختی با شیوه ی تفکر افراد سروکار دارد و معتقد است که مشکلات افراد، محصول سبک تفکر انعطاف ناپذیر و تکراری در واکنش به افکار، احساسات و باورهای منفی است. این رویکرد درمانی بر تغییر این سبک پردازشی غیرمفید تاکید می کند. رویکرد فراشناختی تاکید می نماید که هرگونه چالش با موضوعات شناختی (محتوا)، به طور انحصاری در سطح فراشناختی رخ می دهد. برای مثال اگر بیمار افسرده ای را که معتقد است «من بی ارزش هستم» در نظر بگیریم، درمانگر شناختی-رفتاری با طرح این سوال که «چه شواهدی برای این طرز فکرتان دارید؟» به مبارزه با این مساله می پردازد. در مقابل، درمانگر فراشناختی می پرسد: «در ارزیابی میزان ارزشمندی خود، چه نمره ای به خودتان می دهید» هر دو رویکرد شناختی-رفتاری و درمان فراشناختی تاکید می نمایند که محتوای باورها و افکار، نوع اختلال تجربه شده را تعیین می کنند. افکار مربوط به خطر موجب اضطراب می شوند و افکار مربوط به فقدان و بی ارزش شمردن خود، به احساس غمگینی منجر می شوند.درمان فراشناختی ادعا می کند که این نوع محتوا موجب اختلال نمی شود، چون اکثر افراد این نوع افکار را دارند، اما در بسیاری از آدم ها هیجان های منفی موقّتی و گذرا هستند. اختلال هیجانی مشکلی است که در آن فرد گرفتار حالت پریشانی می شود. این نوع اختلال مزمن یا عود کننده است. اختلال هیجانی پیامد فرایندهای فراشناختی است که به شکل گیری سبک های تفکّر خاصی منجر می شوند و فرد را در وضعیت های طولانی مدت و عود کننده پردازش منفی اطّلاعات مربوط به خود گرفتار می سازند. به طور کلی، درمان فراشناختی با عواملی سروکار دارد که منجر به تفکر پایدار و مقابله ی نامناسب می شوند. در درمان شناختی-رفتاری فرض بر این است که تفسیرهای غلط فرد از رویدادها، از باورهای او نشات می گیرند، اما باورهای مورد تاکید، در حیطه ی شناختی متداول و معمول قرار دارند. این باورها شامل باورهایی از قبیل «جهان خطرناک است» و «من بی کفایتم» هستند. 2-20- انواع تغییر فراشناختیدرمان فراشناختی بر دو نوع تغییر فراشناختی بنیادی تاکید می کند. این تغییرات عبارتند از: بیمار چگونه با افکارش رابطه برقرار می کند و آنها را تجربه می نماید (برای مثال، ماهیت آگاهی تجربی) فرد چه نوع باورهایی درباره ی افکارش دارد. این دو عامل به هم وابسته اند، ولی یکسان نیستند.در مثال های توصیف شده در بالا، بیماران افکار خود را درآمیخته با واقعیت تجربه می کنند و از طریق سندرم شناختی-توجهی (CAS) به آنها پاسخ می دهند. در سطح باورهای مربوط به افکار، همه ی بیماران بر این باورند که افکار، امیال یا تکانه هایشان مهم ااند و از معنی یا قدرت خاصی برخوردارند.درمان فراشناختی، بر کسب شیوه ی بدیل تجربه کردن افکار، و تغییر باورهای فرد درباره ی معنی و اهمیت افکار و احساسات تمرکز می نماید. هم چنین درمان، بر تغییر باورهای فرد درباره ی آیین مندی های وسواسی و راهبردها و ملاک های درونی نامناسبی که افراد مبتلا به اختلال وسواس برای تعیین سطح تهدید در موقعیت ها به کار می برند، تاکید می نماید.

پرداخت با کلیه کارتهای عضو شتاب امکان پذیر است.